فیلمی که از ایرانیان دریغ شد و مورد استقبال شیعیان عراق قرار گرفت

چگونه فیلمی که به ماجرای شهادت امام سوم شیعیان می پردازد، می تواند به راحتی در کشوری که حرمین شریفین در آن واقع شده‌اند اکران شود؛ اما در ایران به دلایل دینی اجازه نمایش نگیرد؟!

«رستاخیز»، فیلمی دیگر از واقعه عاشورا، فیلمی که نظرات مخالف و موافق بسیاری دارد، بیشتر نظرات مخالف اما آرای کارشناسی و تخصصی درباره سینما نیست. آنگاه که سینماگر قرار است واقعه ای مذهبی را به تصویر بکشد، باید از فیلترهای فراوانی عبور کند، چون بیم آن می رود که احساسات دینی مردم جریحه دار شده و همین موجب بروز اختلافات عمیقی در میان مردم شود.

به گزارش «تابناک»، این بار اما «رستاخیز»، فیلمی که از زاویه دید پسر حر به واقعه عاشورا نگریسته می شود، تنها یک روز پس از اکران، از پرده سینماها پایین کشیده شد و دلیل آن هم مخالفت بعضی از مراجع، مداحان و مردم عنوان شد.

این در حالی است که علی جنتی، وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی از برخی مراجع قم به عنوان معترضین اصلی فیلم نام برده و آنان که در ماه رمضان در مقابل وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به نشانه اعتراض به اکران این فیلم تجمع کرد را مسلمان واقعی ندانست و گفت: همانها که تجمع کردند یک هفته بعد در مغازه های روبه روی وزارتخانه ساندویج می خوردند.

احمدرضا درویش اما نوک پیکان اعتراضاتش را به سمت مدیران فرهنگی نشانه رفته و آنها را مسئول توقیف فیلم می دادند.

پس از گذشت حدود ۲ ماه از توقیف فیلم «رستاخیز»، این فیلم در جشنواره فیلم «بغداد» به نمایش درآمد و استقبال زیادی هم از آن شد. بسیاری از تماشاچیان هنگام تماشای فیلم به خصوص هنگام شهادت حضرت عباس گریسته اند، حال آنکه یکی از مواردی که مانع از اکران این فیلم در ایران شده، نشان دادن چهره حضرت ابوالفضل (ع) است. مراجع اعتراض کرده اند که نباید چهره معصوم به تصویر کشیده شود، این در حالی است که در ایران و در قالب تعزیه، بارها چهره معصومین نشان داده می شود و اعتراضی هم در پی نداشته.

اما پرسشی که مطرح می شود این است، چگونه فیلمی که در ایران ساخته شده به دلیل مخالفت عده ای نمی تواند به نمایش عموم درآید از ترس واکنش منفی مردم اما همان فیلم در کشوری با شرایط فرهنگی و دینی مشابه به نمایش درمی آید، بدون آنکه موجب بروز مشکلی شود و اتفاقا مردم با آن ارتباط احساسی برقرار می کنند.

آیا دلیل واقعی توقیف این فیلم، ترس از اخلال در اذهان عمومی مردم است یا مسأله، موضوع دیگری است که عنوان نمی شود.

«رستاخیز» یکی از ۱۲ فیلم فاخری است که ردیف بودجه آن در مجلس شورای اسلامی تصویب شده است، این فیلم با بودجه ای حدود ۱۴ میلیارد ساخته و حال بدون دلیل مشخصی توقیف شده. اینکه گفته می شود بدون دلیل مشخص به این دلیل است که تهیه کننده و کارگردان فیام حاضر شده اند تا قسمت هایی که مراجع تقلید روی آن بحث دارند از فیلم حذف شود؛ اما با این حال باز هم اجازه اکران به آن داده نمی شود.

احمد رضا درویش، کارگردان «رستاخیز»، مقصر اصلی اتفاقات به وجود آمده پیرامون این فیلم را دولت تدبیر و امید می داند و صراحتا در بیانیه‌ای اعلام داشته که فیلمش اسیر یک بازی سیاسی شده است. در دیگر سو، اظهارات وزیر ارشاد علی جنتی هم قابل توجهه است که توقف فیلم «رستاخیز» را تنها به دلیل مخالفت بعضی مراجع تقلید می‌داند.

جنتی در این‌باره می گوید: ما در این زمینه با بعضی از مراجع حرف زده ایم و کارگردان «رستاخیز» هم آن را به بعضی از مراجع تقلید نشان داده که برخی موافق و برخی مخالف بوده‌اند. به گفته ایشان گروه مخالف نظرات فقهی خاصی دارند و نظرات فقهی هم قابل تغییر نیست. در جای دیگری وزیر ارشاد گفته که ما به دنبال راضی کردن فقهای مخالف هستیم، زیرا نظرات ایشان در رابطه با مقلدانشان دارای حرمت است.

ادامه سخن اینکه بعد از ممنوعیت «رستاخیز» در ایران این فیلم به عنوان فیلم افتتاحیه جشنواره ی بین الملی فیلم «بغداد»  آن هم به دعوت دبیر این جشنواره در شب پنجشنبه ۹ مهرماه با دوبله ی عربی و عنوان «القربان» به روی پرده رفت و با استقبال بی نظیر مخاطبان روبه رو شد.

آیا در کشوری مثل ایران که در بسیاری از موارد فرهنگی، اجتماعی و هنری سر لوحه عمل کشورهای مسلمان است نمی شود این فیلم را که با مجوز وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی هم  ساخته شده است اکران کرد؟ این فیلم در سالن ملی عراق پخش و خبر اکرانش نیز در تلویزیون ملی عراق انعکاس داده شد، همین موضوع نشان از اهمیت «رستاخیز» در میان شیعیان دارد. پیش از اکران «رستاخیز» هم، احمد رضا درویش مهمان شبکه العربیه بود.

چگونه فیلمی که به ماجرای شهادت امام سوم شیعیان می پردازد، می تواند به راحتی در کشوری که حرمین شریفین در آن واقع شده‌اند اکران شود؛ اما در ایران به دلایلی دینی اجازه نمایش نگیرد؟! در شرایط چنین حساس که مسلمانان و مخصوصا شیعیان هر روز در معرض اتهام قرار دارند و سیمای آنها همیشه و توسط دیگر رسانه‌های دنیا در حال خدشه‌دار شدن است، آیا بروز چنین خشونت‌های پنهانی که جز به دلسردی هنرمندان و حساس کردن بی‌مورد اذهان عمومی منجر می‌شود، لازم است؟!

اکران «رستاخیز» در فضایی آرام و به دور از حاشیه به راحتی می توانست نشان دهنده عقاید مردم پس از دیدن فیلم باشد. اینکه آیا مخاطبان به فیلم اقبال نشان دهند یا از آن روی گردان باشند تنها در سایه نمایش عمومی فیلم در شرایطی عادی و همسان مانند دیگر فیلم محقق خواهد شد.